خور مرکز شهرستان خور و بيابانک از توابع استان اصفهان که داراي فرهنگ غني و پر باري است. تاريخ شکل گيري آن بدرستي معلوم نيست ولي آنه از شواهد و قراين و دست نبشته‌هاي قديمي استنباط مي‌شود حد اقل تا قرن پنجم و ششم هجري مي‌توان آثاري هر چند نا محسوس را مشاهده کرد. خور شرقي‌ترين نقطه استان اصفهان است و ارتفاع آن از سطح دريا 845 متر است و با استان‌هاي خراسان و يزد و سمنان همسايه است.
خور در گويش زرتشتي همان فرشته نگهبان آفتاب است و البته به معناي خورشيد و آفتاب هم بکار مي‌رود.
ناصر خسرو در سال 444 هجري در سفر نامه خود از بياذه و گرمه (جرمق) نام برده است .وي مجموع آبادي‌هاي منطقه را 12 مورد تخمين زده و از بياذه (بياضه) به عنوان مرکز و يکي از پايگاه‌هاي اسماعيليه نام برده است و از قلعه‌اي در بياضه نام برده که هنوز آثارش موجود است.
قنات‌هاي خور
کلاغو يا کلاگو : قنات کلاغو که يکي از طولاني‌ترين قنات‌هاي ايران است در مسيري 7200 متري از مادر چاه تا خور کشيده شده و قدمتي 900 ساله دارد به عقيده اهالي حفر کننده اين قنات «ميرکلان» نامي بوده‌است.
دهزير : قنات دهزير که از پرآبترين قنات‌هاي کويري است حدود 4000 متر از خور فاصله داشته و قدمت آنه به بيش از 1000 سال مي‌رسد و داراي 65 حلقه چاه مي‌باشد و از زير شهر مي‌گذرد و اهالي با حفر پاياب به آب آن دسترسي دارند.درچند سال اخير اکثر پاياب ها که نمادي از شهر خور بود توسط شوراي شهر مسدود گرديده است و درحال حاضر پاياب لرد که يکي از پاياب هاي باقيمانده مي‌باشد و درفلکه مرکزي شهر قراردارد مورد بهره برداري قرار مي گيريد .
شورو يا غفورآباد : قديمي‌ترين قناتي است که در خور حفر گرديده و بعدها توسط شخصي بنام غفور مرمت گرديده‌است. و به نظر مي‌رسد در حال حاضر اثري از آنها باقي نمانده است .
پوشش‌هاي گياهي مهم
بادام تلخ : در کويش خوري «سِريت» تلفظ مي‌شود. مغز بادام تلخ را براي از بين بردن سم آن چندين بار در آب مي‌جوشانند. موژو نام ديگري است که به اين درخت مي‌دهند. از چوب آن براي تهيه بيل، کلنگ، عصا و زغال استفاده مي‌شود و از شاخه‌هاي آن سبد بافته مي‌شود. از ريشه آن که به روس معروف است براي دباغي پست مشک استفاده مي‌کنند.
تاغ: تاغ زرد: درختي با تنه قطور و انشعاباتي با رنک سبز روشن.
تاغ سياه: شبيه تاغ زرد با ساقه‌اي محکم‌تر.
گز: سرخه گز: با رنگ سبز متمايل به قرمز با برگ‌هاي باريک و رشته مانند.
شوره گز: با رنک سبز متمايل به سفيد و براي استفاده احشام آنرا در آب مي‌شويند تا شوري آن از بين برود.
کوره گز: بزرکتر از 2 گز ديگر است و براي دام مناسب نيست و براي جلوگيري از نفوذ شن در مزارع بکار مي‌رود.
اشنان( اشنون - اشنيان): اين گياه از خانواده اسفناجيان است و بوته‌اي مي‌باشد و ارتفاع آن تا 150 سانتي متر هم مي‌رسد. برگ رسيده آنرا آسياب کرده و به عنوان پودر رختشويي بکار مي‌ببرند.